Het zal je maar gebeuren: je bedrijf gaat failliet. Of je toeleveranciers. Of je klanten betalen niet. Of je opdrachtgevers annuleren hun opdrachten. Of je hele omzet verdampt ineens. Of je bedrijf moet van overheidswege sluiten. Of je moet een aantal werknemers ontslaan. Of je wordt zelf ontslagen. Of weggepest. Of weggepromoveerd. Of gedwongen overgeplaatst naar een verre uithoek. Of je krijgt een bedrijfsongeval. Of raakt arbeidsongeschikt. Of je krijgt te maken met een werk gerelateerde beroepsziekte die je werkgever uit alle macht probeert te ontkennen. Of je wordt opgelicht. Of je boekhouder gaat er met het geld vandoor. Of je krijgt te maken met een im- of export verbod. Of je wordt onterecht beschuldigd van fraude. Of van seksuele intimidatie. Of discriminatie. Of je krijgt een arbeidsconflict. Of zakt voor een essentieel examen. Of je zaak brandt af. Of wordt geplunderd.
Veel hiervan is nu veel minder onwaarschijnlijk zijn dan pakweg een jaar geleden. Ineens blijkt ons leventje helemaal niet zo maakbaar te zijn. Wat doet dat met ons geloof? Natuurlijk bid je hiervoor. Maar dat lijkt soms niks uit te werken. En dan?
Ja, dan komt het er op aan: hoe en wat geloof je eigenlijk? Is het een vernislaagje of doortrekt het heel je wezen? Pas in een crisis komt zoiets aan het licht. Voor die tijd leven we ons leventje en gaat alles gewoon verder. Ook op geloofsgebied. Maar – hoe geloof je, welk godsbeeld heb je? Dat God (in alle eerbied gesproken) een soort sinterklaas is? Die ons eigenlijk behoort te zegenen omdat wij netjes leven en ons best doen? En als God je dit alles toch laat overkómen, wat dan? Laat je dan los wat je geloofde in tijden van voorspoed? Of leef je in diepe afhankelijkheid van Hem, wetende dat alles genade is en dat Hij echt alles laat meewerken ten goede? Hoe is dat liedje ook alweer, ‘een wijs man bouwde zijn huis op een rots…’?
Het is duidelijk: een crisis op je werk kan inderdaad leiden tot een geloofscrisis. Zeker als er meer van dergelijke crisis ingrediënten aanwezig zijn. Dit kan er zelfs toe leiden dat je volledig afhaakt, door teleurstelling, frustratie en boosheid. Maar… die crisis kan ook leiden tot geloofsverdieping en verrijking. En wat bepaalt dan welke kant de balans doorslaat? Naast je godsbeeld is ook je geloofsbeleving hiervoor heel belangrijk. Is die voornamelijk rationeel en verstandelijk ‘met je hoofd’ en traditioneel in de zin van ’volgens de traditie’ en jullie geloofscultuur, dan is de kans groter dat je geloof uiteindelijk schipbreuk leidt. Heb je hierbij ook een geloofsbeleving ‘met je hart’, dan zal er ook een duidelijke geloofsverdieping kunnen optreden.
Belangrijk is wat je hier zelf mee doet. Hoe ga je hiermee naar God, stort je je hart voor Hem uit? En welke medegelovigen betrek je hierin, wie zijn je raadgevers en hulpbieders? Kun je ook terecht bij lotgenoten? En hoe gaan zij ermee om? Christenen met een sterk geloof die zelf al het nodige hebben meegemaakt kunnen een krachtige inspiratie zijn om er doorheen te komen. Zeker als ze naast je komen staan en met je mee-lijden en voor en samen met je bidden. Juist dan bewijst het samen bidden met collega’s zijn waarde voor jouzelf. Bovendien is gedeelde smart halve smart. Zorg dus altijd dat je er niet alleen voor staat, en zoek zulke christenen op.
David deed een belangrijke geloofsuitspraak ‘Zelfs al ga ik door een dal van diepe duisternis, ik vrees geen kwaad, want U bent bij mij… ‘ (Psalm 23:3). Een behouden aankomst is ons inderdaad wel beloofd, maar geen rustige vaart. Uiteindelijk ligt de keuze of jij dit wilt geloven en hoe jij hiermee om gaat bij jouzelf: zo’n crisis kan je verbeteren of verbitteren: wat kies jij?